دلگيرم واسه اون پسري كه با 180 تا سرعت توو اتوبان داد ميزد تا خودشو خالي كنه.. .

دلگيرم واسه اون دختري كه هر شب سفيدي متكاشو با ريملش سياه ميكرد...

دلگيرم

واسه اون مو سفيدي كه تو خانه ي سالمندان چشم به راه بچه هايي كه عمرشو...

پولشو ... احساسشو ... زندگيشو ... پاشون به باد داد نشست و نشست....

دلگيرم

واسه اون مرد 40 ساله اي كه زن و بچشو 4 نفري سوار يه موتور كرده بود...و

با حسرت به جوون 22 ساله اي كه پشت پورشه نشسته بود نگاه ميكرد و از زن و

بچش كه با سختي رو موتور جا شده بودن خجالت ميكشيد... و هر 100 متر ... تو

دلش 100 بار خودشو تف و لعنت ميكرد....

دلگيرم واسه شهري كه تو دود ,

فساد , اختلاس , فحشا , اعتياد , فقر , تورم و هزار يه مشكل داره دستو پا

ميزنه و ديگه از چيزايي كه گريه داره هم جک ميسازه....

دلگيرم واسه

مردمي كه توو تك تك خونه ها... خيابونا و كوچه پس كوچه هاي اين شهر ازاون

بالا بالا ها تا اون پايين پايينا دارن نفس ميكشن و هركدومشون مي تونن يه

كتاب ... يه قصه ... يه رمان ... يه تراژدي باشن ...